Nga Ndue Dedaj
Të gjithë shpresojmë se Shqipëria e nesërme do të jetë më e mirë dhe më e arrirë. Pjetër Budi e krahasonte me parajsën, Naim Frashëri donte të rronte e ta shihte zonjë. Por, siç po venë punët e me çka po na shohin sytë, nesër vendi ynë do të ketë humbur dhe të vetmen pasuri natyrore të mbetur deri tash pa u shkatërruar plotësisht nga tranzicioni, lumenjtë lumorë, nga Jugu në Veri, se sa për tata fushorë ka kohë që u kanë dalë brinjët e shprishur, shtretërit, nga gllabërimi i inerteve.
Nuk do të ketë më rrjedha të kaltër si “sy”, ujëvara, kanione, hurdha, hepe, zallnaje, peshq, por vetëm tuba të mëdhenj të çeliktë që përcjellin ujin e “nëndheshëm” nga digat te turbinat e hidrocentraleve të panumërta.
Nuk është vetëm Valbona për të cilën po reagohet fatmirësisht fort, por edhe Vjosa, Mati, teksa Fani tashmë e ka humbur kuptimin, qoftë dhe për faktin se Fani I Vogël është devijuar me anë të një tuneli që rrjedh në gojën e hidrocentraleve të rinj mbi Fanin e Madh, siç nuk ka mbetur pa u prekur as Devolli.
Artikullin e plotë të publikuar nga Panorama mund ta gjeni këtu.
